Η αξιολόγηση είναι κάτι περισσότερο από διαγωνίσματα και ελέγχους βαθμολογίας

Η αξιολόγηση φαίνεται σαν το τέλος ενός αγώνα δρόμου, σαν τον χτύπο της καρδιάς ενός οργανισμού. Η χρήση της μπορεί να κάνει εφιαλτικό τον ρόλο σας ως διευθυντή ή μπορεί να σας προσφέρει ένα χρήσιμο εργαλείο. Όπως σχεδόν τα πάντα στο σχολείο, είναι ένα ζήτημα που χρειάζεται μεγάλη προσοχή αρκετό καιρό πριν τις τελικές εξετάσεις.

Το διαγώνισμα δεν είναι αξιολόγηση

Ο εκπαιδευτικός μπαίνει στην τάξη. Παρουσιάζει κάποιο θέμα, τονίζει τα σημαντικά σημεία και παραμέτρους του, εξηγεί ό,τι πιστεύει ότι χρειάζεται και δίνει ένα ή δύο παραδείγματα. Ο μαθητής ακούει και ακολουθεί το ρυθμό του εκπαιδευτικού. Πηγαίνει στο σπίτι, βρίσκει το θέμα στο βιβλίο, διαβάζει σχετικά με αυτό, υπογραμμίζει τα σημαντικά σημεία, θυμάται την εξήγηση και επιλύει μία ή δύο ασκήσεις. Στο επόμενο μάθημα, ο εκπαιδευτικός ζητά από τον μαθητή να επαναλάβει μέρος του προηγούμενου μαθήματος. Στο τέλος, διατυπώνει ερωτήσεις σχετικά με ολόκληρη την ενότητα και περιμένει να απαντηθούν γραπτώς. Κάποιος μου δίνει κάτι, ασχολούμαι με αυτό, το δίνω πίσω. Εκείνος το ελέγχει ως προς την ορθότητα και ανάλογα με τα κομμάτια που λείπουν, αφαιρεί τους αντίστοιχους βαθμούς.

Πρόκειται για μια συνοπτική αξιολόγηση, που εστιάζει στα μαθησιακά επιτεύγματα, την οποία όλοι γνωρίζουμε μέσα από τα διαγωνίσματα και τη βαθμολόγηση. Αυτό το είδος αξιολόγησης είναι υποχρεωτικό στα σχολικά μας συστήματα για την απονομή βεβαιώσεων και πτυχίων. Είναι επίσης ένας τρόπος ελέγχου, αλλά όχι αξιολόγησης, καθώς μετράει την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας ως τρόπο μετασχηματισμού και διάδοσης πληροφοριών.

Τα διαγωνίσματα και οι έλεγχοι βαθμολογίας έχουν σοβαρές αδυναμίες. Τα κριτήρια αξιολόγησης είναι συχνά είτε υπερβολικά ασαφή, επομένως δεν μπορούν να αποδώσουν τα αποτελέσματα μόνο με μετρήσεις, ή είναι υπερβολικά αυστηρά, ώστε να μην μπορούν να συμπεριλάβουν την ποικιλομορφία των δυνατών σημείων και των αδυναμιών των μαθητών. Εάν εξετάσουμε επίσης την υποκειμενικότητα του ατόμου που κρίνει την επίδοση των μαθητών, τότε το ίδιο επίτευγμα μπορεί να λάβει τελείως διαφορετικούς βαθμούς και η ανατροφοδότησή τους για τον μαθητή θα είναι σχεδόν άχρηστη.

Διαμορφωτική και προγνωστική αξιολόγηση.

Όχι μόνο στην EDC / HRE, αλλά και στην καλή διδασκαλία γενικά, η αξιολόγηση εξετάζει επίσης τους μεμονωμένους μαθητές και τις διαδικασίες μάθησης (διαμορφωτική αξιολόγηση) και ποια αποτελέσματα μπορούν να αναμένονται (προγνωστική εκτίμηση). Αυτές οι μορφές αξιολόγησης αντικατοπτρίζουν τις προσωπικότητες, τα δυνατά σημεία και τις μαθησιακές ανάγκες των μαθητών.

Τα κριτήρια αξιολόγησης είναι εργαλεία που βοηθούν στην ανάλυση, και όχι στην διόρθωση, των λαθών του κάθε μαθητή. Οι εκπαιδευτικοί συζητούν με τους μαθητές για το πώς να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους, και οι μαθητές αναλαμβάνουν την ευθύνη για την μαθησιακή τους πρόοδο. Με τον τρόπο αυτό, η διαμορφωτική και η προγνωστική αξιολόγηση συνδέουν τη διδασκαλία και τη μάθηση με τις δημοκρατικές αξίες, επιτρέποντας και ενθαρρύνοντας τους μαθητές να συμμετέχουν στη δημοκρατία, και να επιτύχουν στις επόμενες σπουδές τους.

Για μία πιο λεπτομερή περιγραφή της συνοπτικής, διαμορφωτικής και προγνωστικής αξιολόγησης, βλέπε http://living-democracy.com/textbooks/volume-1/part-2/unit-5/chapter-2/lesson-3/.

Μοιραζόμαστε τα κριτήρια αξιολόγησης με τους μαθητές

Η αξιολόγηση θα πρέπει να αποτελεί μέρος του δημοκρατικού ήθους ενός σχολείου. Επομένως, σε μια συνοπτική αξιολόγηση, τα κριτήρια πρέπει να είναι δίκαια και σαφή στους μαθητές. Αυτό δεν εξυπηρετεί μόνο την εκπαίδευση για τη δημοκρατική ιδιότητα του πολίτη και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά αποτελεί επίσης προϋπόθεση για την καλή διδασκαλία – σε όλα τα μαθήματα. Επιπλέον, εσείς και το προσωπικό του σχολείου σας θα πρέπει να συζητήσετε και να συμφωνήσετε το πεδίο της αξιολόγησης. Για παράδειγμα, εστιάζει αποκλειστικά στις γνώσεις και τις δεξιότητες, ή περιλαμβάνει επίσης τις στάσεις και τις αξίες;

Αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών

Οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις ατομικές τους αντιλήψεις και το πώς αυτές επηρεάζουν την αξιολόγηση των μαθητών τους. Έτσι, πρέπει να γνωρίζουν ότι οι διαφορές στην αξιολόγηση από τον έναν εκπαιδευτικό στον άλλο μπορεί να είναι άδικες για τον μαθητή. Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει συνεχώς να σκέφτονται τις διαδικασίες με τις οποίες αξιολογούν, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μέσω της επιτήρησης από συναδέλφους και της αμοιβαίας ανατροφοδότησης. Μια άλλη μέθοδος είναι να ακούνε ανατροφοδότηση από τους μαθητές. Μια τρίτη προσέγγιση είναι η αυτοαξιολόγηση. Το πρώτο βιβλίο των εγχειριδίων της EDC/HR για τους εκπαιδευτικούς, Εκπαιδευόμαστε και εκπαιδεύουμε για την δημοκρατία, περιλαμβάνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για την αξιολόγηση των μαθητών, των εκπαιδευτικών και των σχολείων, και περιλαμβάνει επίσης μία λίστα ελέγχου για την αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών: