Μία Ρωμαϊκή παροιμία λέει ότι δεν μπορείς να διαφωνήσεις για το προσωπικό γούστο/ προσωπικές προτιμήσεις. Πράγματι, τι είδους φαγητά και ποτά μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν και ο τρόπος που ετοιμάζουμε και τρώμε το φαγητό/ τα γεύματά μας είναι μέρος της ατομικής μας ταυτότητας. Έτσι, ασκούμε το ανθρώπινο δικαίωμα της προσωπικής ελευθερίας (ΟΔΔΑ, άρθρο 3). Ο τρόπος με τον οποίο ικανοποιούμε τις βασικές μας ανάγκες για τροφή και νερό έχει διαστάσεις κοινωνικές και ανθρωπίνων δικαιωμάτων που οδηγούν στον πυρήνα της EDC/HRE. Οι ελευθερίες φέρουν υποχρεώσεις. Οι διατροφικές μας συνήθειες επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την υγεία και το προσδόκιμο ζωής μας. Συνεπώς, είμαστε σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για την ευημερία μας. Ωστόσο, η ευθύνη μας εκτείνεται πέρα από αυτό. Αν, για παράδειγμα, επιλέγουμε να αγοράζουμε κολοκύθια ή πεπόνια το καλοκαίρι, στηρίζουμε τους τοπικούς παραγωγούς. Αντίθετα, αν επιμένουμε να αγοράζουμε τέτοια προϊόντα τον χειμώνα, τροφοδοτούμε την παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού, η οποία έχει ένα αρκετά μεγαλύτερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Είναι, όμως, σχεδόν αδύνατον να αποφευχθεί τελείως η παγκοσμιοποιημένη παραγωγή.
Προτείνουμε τα σχολεία να ενθαρρύνουν τους νέους να προβληματιστούν σχετικά με τις διατροφικές συνήθειες, τις επιθυμίες, τα θέλω και τις ανάγκες τους. Τα κορίτσια και τα αγόρια οποιασδήποτε ηλικίας γνωρίζουν αρκετά τις διατροφικές τους συνήθειες. Ωστόσο, η αξιολόγηση των ειδών των τροφίμων και των ποτών που επιλέγουμε και του τρόπου που τα ετοιμάζουμε και μαγειρεύουμε είναι μία διαδικασία δια βίου μάθησης.
Το σχολείο έχει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να ευαισθητοποιήσει τους μαθητές σχετικά με τις συνέπειες των διατροφικών επιλογών και συνηθειών τους. Πρέπει να τους ενθαρρύνει να αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ευημερία τους και να ενδιαφέρονται για το καλό της κοινωνίας καθώς και του πλανήτη (Ικανότητες για Δημοκρατική Κουλτούρα, σελ. 41 f.). Έτσι, οι μαθητές μπορούν να αναπτύξουν μία στάση αυτάρκειας και να συνειδητοποιήσουν την ανάπτυξη των ικανοτήτων τους σχετικά με την καλή διατροφή και πώς να την αξιοποιήσουν. (Ικανότητες για Δημοκρατική Κουλτούρα, σελ. 42 f.).
Επιπλέον, τα σχολεία στις πλουραλιστικές κοινωνίες αντιπροσωπεύουν συχνά τις μικρο-κοινότητες, αφού περιλαμβάνουν μαθητές από διαφορετικές μεταναστευτικές κοινότητες, θρησκείες και κουλτούρες. Ακόμα και οι αποκαλούμενοι ντόπιοι μαθητές απέχουν πολύ από τη δημιουργία μίας ομοιογενούς ομάδας. Δίνοντας την ευκαιρία στους μαθητές και τους γονείς τους να παρουσιάσουν τις παραδόσεις τους, τους τρόπους μαγειρέματος και να τα μοιραστούν με τους άλλους, μπορούμε να καταστήσουμε τους ανθρώπους πιο ανοιχτόμυαλους προς εκείνους που θεωρούν διαφορετικούς. Η «δεκτικότητα στην πολιτισμική ετερότητα και τις άλλες πεποιθήσεις, στις κοσμοθεωρίες και τις πρακτικές» (Ικανότητες για Δημοκρατική Κουλτούρα, σελ. 39 f.) είναι μία στάση που βοηθά στην προστασία μιας δημοκρατικής κοινωνίας να μην πέσει θύμα του φυλετικού μίσους και της προκατάληψης.
