Φυλλάδιο μαθητή 2.3: Το ναυάγιο

Πρώτο μέρος

“Περισσότερο από μια ώρα πέρασε μεταξύ του πρώτου συναγερμού και το ναυάγιο του κρουαζιερόπλοιου ‘The Queen Maddy’. Έτσι οι επιβάτες είχαν χρόνο να οργανωθούν πριν μπουν στις σωσίβιες λέμβους. Μια ισχυρή καταιγίδα προκάλεσε τη συντριβή του πλοίου πάνω σε ένα πετρελαιοφόρο, με αποτέλεσμα το ναυάγιο.

Μετά από δώδεκα ώρες, μερικές από τις σωσίβιες λέμβους έφτασαν σε ένα βραχώδες νησί. Ήταν ωοειδούς σχήματος, με περίπου 1.5 χμ μήκος και το μισό πλάτος, και ένα μέρος ήταν καλυμμένο από πλούσια βλάστηση. Δεν υπήρχε άλλο νησί σε κοντινή απόσταση. Αυτό το μάλλον ηλιόλουστο νησί ήταν ακατοίκητο, εκτός από την οικογένεια Richalone, που κατοικούσε σε μια πολυτελή βίλλα στην κορυφή του λόφου και είχε στην ιδιοκτησία της το νησί.

Πριν από χρόνια, αυτή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο νησί, χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο; απλά παραλαμβάνοντας κάθε μήνα φρέσκα τρόφιμα, πετρέλαιο και άλλα προϊόντα που χρειάζονταν. Η ζωή τους ήταν καλά οργανωμένη: παρήγαγαν το δικό τους ηλεκτρικό ρεύμα, μπορούσαν να αγοράσουν αρκετό φαγητό, και διέθεταν όλες τις σύγχρονες ανέσεις. Στο παρελθόν, ο ιδιοκτήτης ήταν ένας πετυχημένος επιχειρηματίας. Μετά από μια σύγκρουση με τις αρχές για φορολογικά θέματα, απογοητεύτηκε από τη ζωή και αποφάσισε να διακόψει την επαφή με τον κόσμο.

Ο ιδιοκτήτης του νησιού είχε παρακολουθήσει τις σωσίβιες λέμβους να φτάνουν στο όμορφο νησί του και πήγε να συναντήσει τους ναυαγούς.”

Δεύτερο μέρος

“Ο ιδιοκτήτης του νησιού αποφάσισε να αφήσει τους ναυαγούς να παραμείνουν στο νησί για κάποιο διάστημα, αναμένοντας ότι θα πλήρωναν για τις υπηρεσίες και τα τρόφιμα. Όσο υπήρχαν τρόφιμα από το πλοίο, αρνήθηκε να τους πουλήσει οτιδήποτε.

Οι ναυαγοί ήταν δεκατρείς. Ήταν ο Victor, η έγκυος γυναίκα του Josepha, και τα δύο τους παιδιά (3 και 7 ετών). Ο Abramovitch, 64, ένας πλούσιος έμπορος κοσμημάτων, ηταν το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος της ομάδας και δεν είχε συγγενείς ή φίλους. Είχε μαζί του μια συλλογή χρυσών δαχτυλιδιών, διαμάντια και άλλα πολύτιμα κοσμήματα. Ο John, η Kate, ο Leo και οAlfred ήταν τέσσερις νεαροί φίλοι, που ήταν δυνατοί, υγιείς και ικανοί. Είχαν ζήσει μαζί σε μια εναλλακτική κοινότητα και είχαν ανακαινίσει το σπίτι που έμεναν μόνοι τους.

Η Maria, δικηγόρος με μερική απασχόληση στο πανεπιστήμιο, η οποία μπορούσε να περπατήσει αργά εξαιτίας προβλημάτων στο αριστερό πόδι και το ισχίο της (αποτέλεσμα ατυχήματος). Συνοδευόταν από τον Max, το βοηθό της στο πανεπιστήμιο, και ταξίδευαν προς τις ΗΠΑ για να δώσουν μια διάλεξη σε ένα συνέδριο και να συζητήσουν για την έκδοση ενός βιβλίου με έναν εκδότη. Και οι δύο ήταν ειδικευμένοι στο ποινικό δίκαιο, αλλά δεν τα χέρια τους δεν “πιάνανε”. Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικοί, ήταν ο Marko και η φίλη του η Vicky, οι οποίοι ήταν μέλη του πληρώματος, και την τελευταία στιγμή, είχαν πάρει ότι μπορούσαν από την αποθήκη του πλοίου: κονσέρβες φαγητού, μπισκότα, λάδι και τηγάνια. Όλοι οι ναυαγοί είχαν κάποια χρήματα μαζί τους, αλλά ο λοστρόμος Marko είχε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, το οποίο είχε κλέψει από ένα διαμέρισμα στο τελευταίο λιμάνι που είχαν πάει.

Στο νησί υπήρχε ένα μικρό, παλιό υπόστεγο στην πλαγιά του λόφου πολύ κοντά στη θάλασσα. Είχε μόνο ένα δωμάτιο και μπορούσε να χρησιμεύσει ως πρωτόγονο καταφύγιο για δύο ή τρία άτομα.”

Τρίτο μέρος

“Οι ναυαγοί έπρεπε επίσης να αποφασίσουν τι θα γινόταν με τα τρόφιμα που είχε μαζί του ο λοστρόμος, και που δεν είχε πρόθεση να μοιραστεί. Στην πραγματικότητα, μοιράζοντάς τα θα περιορίζονταν οι δυνατότητες επιβίωσης για τον ίδιο και την φίλη του.”

Τέταρτο μέρος

“Οι ναυαγοί αποφάσισαν ότι τα τρόφιμα έπρεπε να μοιραστούν, χωρίς καμία αποζημίωση. Ανάγκασαν τον Μάρκο να παραδώσει τις προμήθειές του επικαλούμενοι την αίσθηση της ηθικής υποχρέωσης. Μετά από μια εβδομάδα τα τρόφιμα τέλειωσαν και η μοναδική λύση ήταν να προμηθευτούν τροφή από τον ιδιοκτήτη της έπαυλης.”