Методи – собирање, групирање, приоритизирање, гласања, барање на консензус

Собирање и групирање

Во демократски процес на одлучување, може да се појават многу гледишта, предлози и идеи. Затоа, претседавачот треба да ги обработи овие проблеми и да ги групира. Ова може да се постигне во пленарните сесии со истовремено земање белешки на таблата или таблата кога учесниците ќе ги подигнат своите поени. Во групна работа, учесниците ги запишуваат своите точки на табелата и ги презентираат. Откако ги наведовте и разгледавме сите точки, неопходно е да се групираат аспектите на преклопување и јасно да се разликуваат едни од други.

Гласање и приоретизација

Гласањето е типична постапка за да се донесе демократска одлука, при што мнозинството обично го одредува исходот. Постојат различни процедури на гласање со мнозинство.

Најзапознаени сме со гласањето со кревање раце или обележување на една од неколкуте опции на гласачко ливче. Корисен начин за гласање по собирање и групирање на неколку погледи, идеи или предлози од публика е да се дистрибуираат голем број на шарени лепливи ливчиња по човек. Учесниците потоа ги лепат своите ливчиња кај нивните посакувани опции на еден формулар. Може да ги искористат сите ливчиња за една опција или да ги распределат на повеќе опции. Исто така, можете да поставите ограничување од три ливчиња за една опција ако ова има смисла. Важно е да се увиди дека учесниците можат меѓусебно да влијаат едни на други кога ќе можат да видат за што гласаат другите, на пр. при кревање раце или отворено залепување на ливчиња на одредени опции. За да се спречи заемна манипулација, можно е да се замолат учесниците да ги затворат очите пред да кренат раце или да им се поделат мали камчиња на учесниците за да ги стават во кутии кои се покрај дадените опции. Последниве процедури се покажаа особено корисни кога се работи со мали деца кои имаат тенденција да гледаат што прават другите пред да размислат самите.

Барање на консензус

Гласањето со мнозинство секогаш произведува победници и губитници. Кога гласате за одредени прашања, неопходно е да се има предвид дека потенцијалните губитници исто така мора да учествуваат во спроведувањето на одлуката. Затоа треба да се обиде да се вклучат нивните интереси ако е можно, на пр. преку компромис. Еден начин на барање таков консензус е да се обезбедат четири опции за кои учесниците ќе гласаат. Се покажа дека делува мотивирачки кога аглите во собата претставуваат различни опции (може да ги обележите аглите со мали постери) и учесниците одат во аголот кој го избрале.

Опции:

1. Целосно се согласувам.
2. Се мислам, но активно ќе учествувам во ставањето во пракса.
3. Не можам да се согласам со тоа во оваа форма. Мораме да промениме нешто (на пр. во користените зборови).
4. Воопшто не се согласувам (вето)Ако едно лице гласа за опцијата 3, групата треба да го измени и подобри постојниот предлог.

Ако некое лице гласа за опцијата 4, предлогот е одбиен. Предноста на оваа постапка е што никој не може да се повлече од одлучување или да биде игнориран. Сите треба да излезат со исказ и отворено да заземат став. При примена на овој метод со (мали) деца треба да се понудат само две опции „се согласувам и не се согласувам (вето)“ на почетокот. Ако само едно дете не се согласува, децата треба да бараат ново решение.